Δείξε μου τους φίλους σου...

Όλα ξεκινούν... όταν μια μεγάλη, πολύπλοκη και δυσνόητη διαδικασία λάβει τέλος...
Ακόμα και τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής μας...μιλώντας τελείως υπερβολικά.... αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας... και ξεκινάμε να χτίζουμε την προσωπικότητα μας...

-Εεεε...Για να σκεφτώ...Μάλλον όχι...Για συνέχισε...Γράφω εγώ...

Ας πούμε ότι μιλάμε σοβαρά. Έχουμε και έχουμε ακούσει διάφορες απόψεις και θεωρίες... για το πως δημιουργείτε ένας χαρακτήρας... διάφοροι παράγοντες και καταστάσεις...

Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω μα η άποψη μου δεν απέχει πολύ από τη συνηθισμένη...

Τώρα ποια είναι η συνηθισμένη...;

Δεν ξέρω...
Αυτό που ξέρω..., και μάλιστα αμφιβάλλω για το πόσο σίγουρος είμαι...

Εεε... forget it... εν όιδα...μπλρμπλρμπλμρ άουτς!

Τέλος πάντων...

Καθώς μεγαλώνουμε... από τη στιγμή και μετά που ο καθένας μας θυμάται τον εαυτό του σαν ύπαρξη...
Εκεί ακριβώς ξεκινάνε και οι αναμνήσεις...
Υπάρχουν κάποια πράγματα που μένουν χαραγμένα στο είναι μας...
Που μας αλλάξανε μια για πάντα...

Σίγουρα οι αναμνήσεις μας είναι γεμάτες από ανθρώπους, καταστάσεις και αντικείμενα...
Που επηρέασαν σε κάποιο βαθμό τη ζωή μας...
Που θαυμάσαμε...
Που αγαπήσαμε...
Που μισήσαμε...
Που γελάσαμε μαζί...
Που δακρύσαμε αγκαλιά...
Που... λογομαχήσαμε...
Που πήγαμε την πρώτη μας εκδρομή...
Που πήραμε το πρώτο μας φιλί...
Που κάναμε...
Που σπάσαμε...
Και μπλα μπλα μπλα...

Και περνάει ο καιρός...
Περνάνε τα χρόνια...
Κάποια από αυτά... είναι πιο σημαντικά από τα άλλα...

[...εεε...]

Βασικά ας το πάω από την αρχή... 

Όλα τους είναι σημαντικά...γιατί όλα τους έβαλαν ή έβγαλαν το λιθαράκι τους στο βουνό μας...

Απλά μερικά έκαναν κάτι παραπάνω...

Είτε μετακίνησαν το βουνό...

Είτε το γκρέμισαν...

Είτε το στόλισαν...

Είτε...

Είναι αυτά που μένουν...

Αυτά που τα θυμόμαστε χωρίς βοήθεια φωτογραφιών, βίντεο,...,n,...

Γιατί; 

Δεν υπάρχει γιατί...

Εγώ, και πιστεύω το ίδιο ισχύει και για σένα, μπορώ να ονομάσω, ή μάλλον να σκεφτώ, αρκετά πράγματα στη ζωή μου...ξεκινώντας από ανθρώπους...μετά τα υπόλοιπα...

Που χρωστάω, ειλικρινά, την ύπαρξη μου...

Το είναι μου...

Το λοφάκι μου...

Αυτοί είναι και οι "παιδαγωγοί" μου... 

Καθ' όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου, ελπίζω και στη συνέχεια της... 

Είχα, έχω και θα έχω τουλάχιστον έναν πάνω από το κεφάλι μου, να με καθοδηγεί...

Να μου μαθαίνει...

Από τα πιο ασήμαντα...

Μέχρι τα πιο σημαντικά...

Να γράφω, να διαβάζω,...,να κλαίω, να γελάω,....,να λογομαχώ, να παλεύω,.....,να ζω...

Τώρα πια δεν τον πολύ χρειάζομαι βέβαια...

Και αυτό γιατί με βοήθησαν αρκετά μέχρι τώρα...

Τώρα πια μπορώ και μόνος μου, μέχρι πρότινως δε μπορούσα...

Αλλά ακόμη και τώρα... αν υπάρχει θα με βοηθάει αρκετά...

Και ίσως τον βοηθάω κι εγώ λιγάκι...

Τώρα πια μπορεί κάποιος...

Να χρειαστεί τη βοήθεια μου...

Είμαι σε θέση να τη δώσω;

Θα δείξει...

Καλημέρα,

Και καλή βδομάδα...!!!

Αφιερωμένη, στους "παιδαγωγούς" μου... πολλούς από τους οποίους έχω να δω πάρα πολύ καιρό...
Άλλους δεν τους έχω δει ποτέ...
Άλλοι μου λείψανε, άλλοι μου λείπουνε...
Άλλους τους χρειάζομαι ακόμη και τώρα επειγόντως να μου πούνε τι να κάνω...
Άλλους τους αγάπησα, άλλους τους αγαπώ...
Άλλους τους άφησα, άλλοι με άφησαν, άλλοι είναι ακόμα εδώ...
Αλλά εγώ..τους ευχαριστώ όλους για αυτό που είμαι τώρα...
Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου...
Και τους υπόσχομαι ότι θα βάλω τα δυνατά μου...για να είμαι αυτό που ήθελαν και αυτοί για μένα...
Να είμαι εγώ...