Ά
σχετος:
-Αυτός που δεν έχει καμία σχέση
-Αυτός που έχει πλήρη άγνοια
-Το αντίθετο του Σχετικός

Ότι γράφεται εδώ δεν δεν είναι απαραίτητα η πάσα αλήθεια... ίσα-ίσα το πιο πιθανό είναι να είναι τελείως "άσχετο" με την πραγματικότητα...

Αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφονται "εδώ", το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην τα διαβάζετε...

Μη διστάσετε να σχολιάσετε... δεν υπάρχει περίπτωση να κατακριθείτε για την άποψη σας... (Αρκεί να είναι σεμνά και ορθά διατυπωμένη)...

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Τα 'πα του καημού μου.

Γκούχου, γκούχου....
-Κρυώσατε κύριε;
-Όχι ρε, ετοιμάζομαι να βγάλω λόγο...
-Α καλάααα.
-Ναι. Σσσσς.

Συνεχίζω λοιπόν...
Γκούχου Γκούχου.
Αγαπητό ακροατήριο.
-Ρε στραβέ, μόνος σου είσαι...
-Θα σκάσεις λίγο να δω κάτι;
-...
-Ευχαριστώ.

Αγαπητέ κόσμε... Ναι σε εσένα μιλάω φίλε αναγνώστη που συνεχίζεις και διαβάζεις αυτές τις αηδίες που γράφω όλο και πιο "αραιά και που".
Για αρχή να πω πως σήμερα θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Τι παιχνίδι; Θα μιλήσουμε για τους καημούς μας. Ναι όλοι μας. Τι όχι; Ναι βρε εννοείται πρώτα εγώ. Δηλαδή όχι ακριβώς πρώτα. Προηγήθηκαν αλλού ντέρτια και καημοί. Εγώ το είδα από τη Μαρίνα, που το είδε από τη Ματίνα, η οποία όπως καταλαβαίνεις το ξεκίνησε το όλο παραμύθι. 

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Πούλα δε μας τρέλησε πανείς.

Έπεται συνέχεια είπαμε, αλλά που.
-Που και πουυυυυ να περνααάς... Τι όχι;
-Σίγουρα όχι...
-Καλά...









Να, ήθελα να γράψω δυο λογάκια για το μακρινό(γουάτ;;;) μου ταξίδι στην πρωτεύουσα αλλά τώρα πλέον μια βδομάδα μετά δεν το βρίσκω καθόλου ενδιαφέρον να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο. :P. Πόσο μάλλον να αφιερώσω χρόνο.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Γελκαμ ονμποοορντ!!!

Και να 'μαστε λοιπόν, ον μπορντ, έτοιμοι να δημιουργήσουμε την πρώτη μας ον αιρ ανάρτηση. Είμαστε ετοιμοιιιιιιί;
Μάλιστα καπετάνιε.

Ναι καλά καταλάβατε, βαριέμαι. Πετάω και βαριέμαι. Δε μπορώ να πω το ίδιο και για την άμοιρη την οδοντόκρεμα μου που μου την κράτησαν στον έλεγχο. Βαριέμαι λέω και δε φταίω εγώ. Η διπλανή μου έπεσε για ύπνο με το που έκατσε στη θέση της.
Η πτήση μου για πρώτη φορά είχε καθυστέρηση, δε ξέρω γιατί, δε ρώτησα. Ακόμη και μέσα στο λεωφορείο μας κράτησαν για κανα δεκάλεπτο πριν ανοίξουν τις πόρτες. Δε ξέρω γιατί, δε ρώτησα. Αλλά είχε πλάκα. Είχε πλάκα να ακούς τους συνεπιβάτες να λένε ιστορίες από καθυστετησεις σε προηγούμενες πτήσεις τους. Μεγάλες, μικρές, σημαντικές και ασήμαντες, για φαγωμένες  βαλίτσες, για επιστροφή αεροσκάφους στο αεροδρόμιο, τόσο για μηχανικές βλάβες όσο και για καιρικά δυσμενείς συνθήκες, δημιουργώντας ένα κλίμα χαβαλέ και άγχους ταυτόχρονα.  Πάλι καλά να λέμε που ξεκινήσαμε. Τελικά κατέληξε στο ότι, παρά τα λίγα περίεργα αυτά περαστατικά, το αεροπορικό ταξίδι γίνεται όλο και πιο άνετο, ασφαλές και προσιτό τα τελευταία χρόνια. Γιου αρ γκοντ νταμ ραιτ.Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το κινητό μου βρίσκεται σε φλάιτ μόουντ (και προφανώς αυτή η ανάρτηση θα δημοσιευτεί με το που πατήσω το πόδι μου στα σαλονικιότικα χώματα) και έχουμε μόλις περάσει το στάδιο της απογείωσης και πλησιάζουμε σε αυτό της προσγείωσης. Οπότε σι γιου ον λαντ.
Έπετε συνέχεια... ;).

Γράφω και εδώ... :)!

A! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο