Γκούχου, γκούχου....
-Κρυώσατε κύριε;
-Όχι ρε, ετοιμάζομαι να βγάλω λόγο...
-Α καλάααα.
-Ναι. Σσσσς.
Συνεχίζω λοιπόν...
Γκούχου Γκούχου.
Αγαπητό ακροατήριο.
-Ρε στραβέ, μόνος σου είσαι...
-Θα σκάσεις λίγο να δω κάτι;
-...
-Ευχαριστώ.
Αγαπητέ κόσμε... Ναι σε εσένα μιλάω φίλε αναγνώστη που συνεχίζεις και διαβάζεις αυτές τις αηδίες που γράφω όλο και πιο "αραιά και που".
Για αρχή να πω πως σήμερα θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Τι παιχνίδι; Θα μιλήσουμε για τους καημούς μας. Ναι όλοι μας. Τι όχι; Ναι βρε εννοείται πρώτα εγώ. Δηλαδή όχι ακριβώς πρώτα. Προηγήθηκαν αλλού ντέρτια και καημοί. Εγώ το είδα από τη Μαρίνα, που το είδε από τη Ματίνα, η οποία όπως καταλαβαίνεις το ξεκίνησε το όλο παραμύθι.