Ά
σχετος:
-Αυτός που δεν έχει καμία σχέση
-Αυτός που έχει πλήρη άγνοια
-Το αντίθετο του Σχετικός

Ότι γράφεται εδώ δεν δεν είναι απαραίτητα η πάσα αλήθεια... ίσα-ίσα το πιο πιθανό είναι να είναι τελείως "άσχετο" με την πραγματικότητα...

Αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφονται "εδώ", το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην τα διαβάζετε...

Μη διστάσετε να σχολιάσετε... δεν υπάρχει περίπτωση να κατακριθείτε για την άποψη σας... (Αρκεί να είναι σεμνά και ορθά διατυπωμένη)...

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Έρχεται πάλι νέο...

Έρχεται...
Έρχεται και δε θα το προλάβω...
Δε θα 'μαι έτοιμος, έμειναν κάποια κομμάτια μου ακόμα σκόρπια...
Δεν είναι μόνο αυτό...
Έχω κι άλλα πράγματα να κάνω...
Πρέπει να ντυθώ, για να το υποδεχτώ...
Πρέπει να πλυθώ, να ετοιμαστώ...
Πρέπει...
Πρέπει; 

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Όλα, ένα μεγάλο δεν...

Λυπάμαι...
 Το ξέρεις, ε;
  Το ξέρεις, πως δεν το ξέρεις;
   Θυμάμαι στο 'χα πει...
    Θυμάμαι...
     Τότε...
      Που...
        Μέτρησα προχτές...

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Φύγε σκιουράκι μου, φύγε...

Φύγε σκιουράκι μου, φύγε...
Ακόμα εδώ είσαι;
Φύγε, κρύψου μακριά... ( κλικ και άκου)
Κρύψου να μη σε ανακαλύψω...
Μη σκαλίζεις άλλο, εκεί μέσα...
Με πονάς...
Δε χωράς...δηλαδή χωράς, αλλά πως να στο εξηγήσω...


Ξέρω δε χρειάζονται εξηγήσεις...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Μια πνοή ανήμερα...

Σήμερα...τώρα πια χτες...
23 Δεκ και πάλι μια μέρα σαν όλες τις άλλες...
Ποια η διαφορά; -----------------> Ευχές... :)...!
Χρόνια πολλά ο ένας, χρόνια πολλά ο άλλος...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Χάπι Σαντ Ντέι...!


16/12.Παρασκευή. Πρωί. Ξύπνησα. Ααααα. Βαριέμαι.Αλλά πρέπει να σηκωθώ. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Η σχολή δε θα με περιμένει άλλο. Πλύθηκα. Ντύθηκα. Έφαγα. Έφυγα. Καλό δρόμο.

-Καλημέρα George, όλα καλά;
-Μια χαρά, εσύ;

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Ευχαριστώ, συγχαρητήρια και καλό κουράγιο...!!!



2ος Όροφος.Η πόρτα βρόντηξε πίσω μου. Συνηθισμένο. Η πόρτα βροντάει ούτως ή άλλως. Κατεβαίνω τα σκαλιά.1ος Όροφος Ακούω κλειδιά. Συνεχίζω. Έφτασα στο ισόγειο. Δηλαδή τι ισόγειο, ημι-ισόγειο(χωρίζουν κάτι σκάλες το ισόγειο με το μέρος που βρίσκεται το ασανσερ, άλλο που το ασανσερ γράφει ισόγειο) Διακρίνω μια φυσιογνωμία. Ένας τυπάς, λίγο κοντός, μελαχρινός, προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του ισογείου…

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Το Κάρμα...(;)


16:00. Το μάθημα τελείωσε. Ξεκίνησα παίρνοντας το φιλαράκι μου τηλέφωνο… Ελπίζοντας πως είστε μαζί… Πήρα… Το τηλέφωνο έκλεισε χωρίς χαμόγελο στα χείλη μου… Ο Κώστας ήταν στη δουλειά… Άρα δεν, όχι… Τώρα; Δεν έβρισκα λόγο για να σε πάρω τηλέφωνο. Δηλαδή λόγο έχω… δηλαδή τι λόγο, λόγους… και μάλιστα πολλούς… απλά δεν έβρισκα δικαιολογία… Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω μια. Μιας και ακόμα τις χρειάζομαι, αφού θεωρητικά, δεν είμαστε μαζί… Και πάνω στην αναζήτηση και  εκεί που είχα απελπιστεί κι ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δε πρόκειται να βρω καμία… χτυπάει το τηλέφωνο… Ποιος να ναι τώρα; Μιας και φορούσα ακουστικά, δεν μπορούσα να δω ποιος είναι… Τώρα; Δε δίστασα… Με το που βρήκα το κουμπί μέσα από τη ζακέτα, το πάτησα για να απαντήσω…"Ναι, παρακαλώ...;"

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Είναι στιγμές...



«Το μυαλό της Ιφιγένειας είχε σταματήσει. Αυτό το μυαλό της, που καμάρωνε πως δούλευε πάντα σαν καλολαδωμένο μηχανάκι, είχε σταματήσει μαζί με το βλέμμα της στις σταγόνες που έπεφταν ρυθμικά από κάποιον ορό κρεμασμένο στο διπλανό κρεβάτι.[…] Οι ερωτήσεις της  έκαιγαν τα χείλια, αλλά δε τολμούσε να τις ξεστομίσει. Το ‘βρισκε άκαιρο, σκληρό. Σαν να μην ήταν η ξαδέρφη της αυτή, που τρωγόντανε κάθε μέρα σαν το σκύλο με τη γάτα, μα μια άλλη. Μια ξένη ίσως; Όχι, όχι μια ξένη! Πως θα μπορούσε να είναι η Νερίνα μια ξένη; Μια δικιά της ήταν, που την αγαπούσε-για δες-κι έτρεμε μήπως την πληγώσει! »

Το  παραπάνω απόσπασμα κειμένου είναι από το λογοτεχνικό βιβλίο της Ε. Δικαίου
 «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;».


Είναι μερικές στιγμές που τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά…

Γράφω και εδώ... :)!

A! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο