Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Όλα, ένα μεγάλο δεν...
Λυπάμαι...
Το ξέρεις, ε;
Το ξέρεις, πως δεν το ξέρεις;
Θυμάμαι στο 'χα πει...
Θυμάμαι...
Τότε...
Που...
Θυμάμαι...
Τότε...
Που...
Μέτρησα προχτές...
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Φύγε σκιουράκι μου, φύγε...
Φύγε σκιουράκι μου, φύγε...
Ακόμα εδώ είσαι;
Φύγε, κρύψου μακριά... ( κλικ και άκου)
Κρύψου να μη σε ανακαλύψω...
Μη σκαλίζεις άλλο, εκεί μέσα...
Με πονάς...
Δε χωράς...δηλαδή χωράς, αλλά πως να στο εξηγήσω...
Ακόμα εδώ είσαι;
Φύγε, κρύψου μακριά... ( κλικ και άκου)
Κρύψου να μη σε ανακαλύψω...
Μη σκαλίζεις άλλο, εκεί μέσα...
Με πονάς...
Δε χωράς...δηλαδή χωράς, αλλά πως να στο εξηγήσω...
Ξέρω δε χρειάζονται εξηγήσεις...
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011
Μια πνοή ανήμερα...
Σήμερα...τώρα πια χτες...
23 Δεκ και πάλι μια μέρα σαν όλες τις άλλες...
Ποια η διαφορά; -----------------> Ευχές... :)...!
Χρόνια πολλά ο ένας, χρόνια πολλά ο άλλος...
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
Ευχαριστώ, συγχαρητήρια και καλό κουράγιο...!!!
2ος Όροφος.Η πόρτα βρόντηξε πίσω μου. Συνηθισμένο. Η πόρτα βροντάει ούτως ή άλλως. Κατεβαίνω τα σκαλιά.1ος Όροφος Ακούω κλειδιά. Συνεχίζω. Έφτασα στο ισόγειο. Δηλαδή τι ισόγειο, ημι-ισόγειο(χωρίζουν κάτι σκάλες το ισόγειο με το μέρος που βρίσκεται το ασανσερ, άλλο που το ασανσερ γράφει ισόγειο) Διακρίνω μια φυσιογνωμία. Ένας τυπάς, λίγο κοντός, μελαχρινός, προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του ισογείου…
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
Το Κάρμα...(;)
16:00. Το μάθημα τελείωσε. Ξεκίνησα παίρνοντας το φιλαράκι μου τηλέφωνο… Ελπίζοντας πως είστε μαζί… Πήρα… Το τηλέφωνο έκλεισε χωρίς χαμόγελο στα χείλη μου… Ο Κώστας ήταν στη δουλειά… Άρα δεν, όχι… Τώρα; Δεν έβρισκα λόγο για να σε πάρω τηλέφωνο. Δηλαδή λόγο έχω… δηλαδή τι λόγο, λόγους… και μάλιστα πολλούς… απλά δεν έβρισκα δικαιολογία… Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω μια. Μιας και ακόμα τις χρειάζομαι, αφού θεωρητικά, δεν είμαστε μαζί… Και πάνω στην αναζήτηση και εκεί που είχα απελπιστεί κι ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δε πρόκειται να βρω καμία… χτυπάει το τηλέφωνο… Ποιος να ναι τώρα; Μιας και φορούσα ακουστικά, δεν μπορούσα να δω ποιος είναι… Τώρα; Δε δίστασα… Με το που βρήκα το κουμπί μέσα από τη ζακέτα, το πάτησα για να απαντήσω…"Ναι, παρακαλώ...;"
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
Είναι στιγμές...
«Το μυαλό της Ιφιγένειας είχε σταματήσει. Αυτό το μυαλό της, που καμάρωνε πως δούλευε πάντα σαν καλολαδωμένο μηχανάκι, είχε σταματήσει μαζί με το βλέμμα της στις σταγόνες που έπεφταν ρυθμικά από κάποιον ορό κρεμασμένο στο διπλανό κρεβάτι.[…] Οι ερωτήσεις της έκαιγαν τα χείλια, αλλά δε τολμούσε να τις ξεστομίσει. Το ‘βρισκε άκαιρο, σκληρό. Σαν να μην ήταν η ξαδέρφη της αυτή, που τρωγόντανε κάθε μέρα σαν το σκύλο με τη γάτα, μα μια άλλη. Μια ξένη ίσως; Όχι, όχι μια ξένη! Πως θα μπορούσε να είναι η Νερίνα μια ξένη; Μια δικιά της ήταν, που την αγαπούσε-για δες-κι έτρεμε μήπως την πληγώσει! »
Το παραπάνω απόσπασμα κειμένου είναι από το λογοτεχνικό βιβλίο της Ε. Δικαίου
«Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;».
Είναι μερικές στιγμές που τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)