Αν ήμασταν καλοί όπως λες...

Κυριακή, σύστημα....

Περασμένες 3... 

Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε...

Μόλις είχαμε έναν εισβολέα...

-Δε μπορείς να παίξεις τώρα...

-Μη, μη το πειράζεις...

Έφυγε και πήγε μέσα...

-Αναλαμβάνω;

-Ναι.

-Γιατί να είμαστε τόσο καλοί άνθρωποι;
-Χμμ, Μάλλον δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε...
Αν ήμασταν καλοί όπως λες... 

Είχα στο μυαλό μου το πρόσωπο αυτού του παιδιού...
Με είχε πιάσει ένα γαμώτο, μια περηφάνια και έβλεπα τον Τάσο στο βάθος να προσπαθεί να το διώξει, αρχικά ευγενικά...(είχε αναλάβει)...


Δεν έχασα άλλο χρόνο...
Σηκώθηκα, πήρα ένα επιτραπέζιο memory και πήγα μέσα...


-Έλα φίλε.., θες να παίξουμε; Θα παίξουμε...(έκανα νόημα στον  ψηλό, άσε αναλαμβάνω εγώ...)
Το παιδί με κοιτούσε απορημένο...
-Θα παίξουμε ένα, αλλά μετά πρέπει να φύγεις μετά, γιατί θα φύγουμε και μεις όπου να 'ναι...
-Ναι, είπε και δε δίστασε ούτε στιγμή...


Στρώθηκα κάτω, και άνοιξα το κουτί...
Ήταν καινούριο...
Τότε παρατήρησα τα χέρια του...
Ήτανε μαύρα. Όταν λέμε μαύρα, κατάμαυρα...
Είχε ήδη ακουμπήσει δύο τρεις κάρτες, στη προσπάθεια του να με βοηθήσει να τα σιάξω...

-Έλα ψηλέ, να πλύνουμε τα χέρια μας πρώτα...Το επιτραπέζιο δεν είναι ούτε δικό μου, ούτε δικό σου, μη το λερώσουμε...


Μπήκαμε στο μπάνιο(άλλο που δεν έχει μπάνιο)...
Άνοιξα τη βρύση...


-Έλα μη φοβάσαι, νερό είναι...


Καταλάβαινε ελληνικά, αν και δε τα μιλούσε και πολύ καλά...
Του έκανα νεύμα να βάλει σαπούνι, το σήκωσα και του έβαλα στα χέρια...


-Τρίψε τρίψε τρίψε... Δες, έτσι..., έπλυνα και γω τα χέρια μου, για να μη φανεί άσχημη η όλη κατάσταση...


Φάνηκε σαν να το έκανε πρώτη φορά...
Τα χέρια του από κάτω έγιναν άσπρα...
Γυρίσαμε στην αγέλη...


Στρώσαμε ένα άλλο παλιό memory... και ξεκινήσαμε....
Ξεκίνησε πρώτος...
Παρατήρησα ότι το κατάλαβε γρήγορα, ακόμη και όταν του έλεγα τους κανόνες όταν τους παράβαινε κατά λάθος...
Του στυλ, όταν βρίσκω ένα ζευγάρι ξαναπαίζω, και σηκώνουμε μία μία τις κάρτες... κτλ...μπλα μπλα μπλα...


Όταν τελειώσαμε, φάνηκε να ήθελε κι άλλο, αλλά κατάλαβε πως έπρεπε να φύγουμε...
Πήρε μια μπάλα που βρήκε κάτω και πήγε ως την πόρτα...


-Δώσε μου τη μπάλα..., δεν είναι δικιά σου...
Έφτασε δέκα βήματα από την πόρτα..., δεν το ακολούθησα... απλά τον κοιτούσα στα μάτια...
-Δεν είσαι σωστός, είπα...
Έκανε νόημα να πιάσω τη μπάλα...Την πέταξε... δε βρήκε στόχο για λίγο, αλλά ήταν αρκετά κοντά και έτσι άπλωσα τα χέρια και τη μάζεψα από κάτω...
-Ευχαριστώ, να μας ξανάρθεις...






Τότε σκέφτηκα...
Πόσο πολύ ισχύει...
Όταν έχουμε κάτι δε το θεωρούμε σημαντικό...
Εκείνη τη μέρα, τα παιδιά μας, τα πιέζαμε για να παίξουν... όχι όλα, μερικά...
Τους προσφέραμε το παιχνίδι και αυτά μας αγνοούσαν...


Αυτός ο φίλος μου, ζητούσε παιχνίδι, και είχε τόσο λαχτάρα, που δε φοβήθηκε να μπει να το ζητήσει...

-Αν ήμασταν καλοί όπως λες... 


-Αν ήμασταν καλοί όπως λες... 


-Αν ήμασταν καλοί όπως λες... 

Και κάπου εδώ ξύπνησα...

UPDATE 18/1

-Μπα! Μπούρδες...
-Υπάρχουν και χειρότεροι...
The akward moment when you try to convience yourself that everything is going right!
And nothing you do is wrong...!


Καλό μεσημέρι... :D