A Little Christmas (NotSo)FairyTale.

Άκου!

Μαύρο σκοτάδι (του Άδη) έξω,  ένα φωτάκι στη γωνιά ενός δωματίου γλυκοφέγγει...

Ακούγονται βήματα, μια πόρτα ανοίγει και ταυτόχρονα εισέρχεται ένα χέρι και χτυπάει με δύναμη τον διακόπτη...

 Και φως πλημμύρισε το δωμάτιο μοιράζοντας πόνο στα νυσταγμένα ματάκια του μικρού παιδιού.

-Αααα.

-Ξύπνα Γιωργάκη, εφτάμιση πήγε, ώρα για σχολείο.

-Μα, ρε μαμά, είναι Χριστούγεννα...

-Τι είναι; Χριστούγ... Τι είναι αυτό;

-Ε;

-Έξινος...

-Ποια είστε εσείς και τι κάνατε στη μητέρα μου; 

-Άντε αγάπη μου, θα αργήσεις...Δεν είναι ώρα για αστεία...

-Μα...δε...

-Πάω να σου ετοιμάσω πρωινό... μη ξανάρθω και δεν έχεις σηκωθεί...

Κοντοστάθηκε, σταυροπόδι στο κρεββάτι, μισάνοιχτα μάτια. Έσκυψε μπρος να δει μέσα και πέρα από το διάδρομο, στη κουζίνα. Κοιτάει σα χάνος, δε ξέρει τι περιμένει να δει. Πάντως βλέπει το προφανές. Η μητέρα του στέκεται και ετοιμάζει το πρωινό.

"Μα δεν είναι δυνατόν", σκέφτηκε και θα μπορούσε να ορκιστεί αν χρειαζόταν ότι ήταν Χριστούγεννα. Και το ξέρει γιατί μετράει αντίστροφα από την πρώτη του Δεκέμβρη. Κοιτάει στον τοίχο. Μα που πήγαν τα λαμπάκια που κρέμονταν από την κουρτίνα;

"Μα δεν είναι δυνατόν", λείπει το ChristmasCountdownDiary από τον τοίχο. Μα μόλις χτες έσβησε την 24η... Στη θέση του είναι ένα συνηθισμένο ημερολόγιο. Μόνο που δεν γράφει Δεκέμβριος. Τι γράφει όμως; Σα να θολώνει εκείνο το μέρος του χαρτιού. Σιγά-σιγά θολώνει και το υπόλοιπο...

"Όχι, μην κλαις..."

"Μα..." 

"Μην κλαις! Το  υποσχέθηκες άλλωστε."

"Ποιος είναι;"

"Σσσσ. Εδώ πάνω.."

Ένα μικροκαμωμένο πραγματάκι στεκόταν πάνω στα βιβλία που βρίσκονταν πάνω στο θρανίο. Έτοιμα για να μπουν στην τσάντα... Σαν να ήταν ημέρα σχολείου.
"Μα, είναι Χριστούγεννα..." 

"Μου το είχε πει ο Άγιος ότι θα έχουμε κάποια θεματάκια αμνησίας αλλά δε τα περίμενα τόσο..."

"Μα..."

"Ακου , Γιωργάκη...Εδώ δεν είναι Χριστούγεννα, για την ακρίβεια δεν είναι ποτέ Χριστούγεννα, δεν ξέρουν τι σημαίνει Χριστούγεννα."

"Και τι είναι το εδώ; Εδώ είναι το σπίτι μου, αυτή είναι η μητέρα μου και αυτός είναι ο τοίχος μου."

"Χαίρω πολύ"

"Μα πως;"

"Μα πως τι;"

"Μα πως ζουν χωρίς Χριστούγεννα;"

-Γιώργο μου, ξύπνα, θα αργήσεις να πας στη δουλειά...

-Μα είναι Χριστούγεννα...

-Χαχα, ναι. Απλά σε τσέκαρα. 

Και παραμιλούσες. "Μα δεν είναι δυνατόν" "Μα πως".

Hihi. Ποιος σε στεναχώρησε πες;

-Ουφ.

-Μήπως με απατάς;

-Ωχ. Με πιάσανε. 

-Χαχαχαχα. Ναι, άντε σήκω όμως. Πάμε να πάρουμε δώρα για τα παιδιά. 

-Άντε καλά. Για τα παιδιά.

-Ε κάτι θα πάρουμε και για μας...

-Ε, Βέβαια! Όχι που...

-Μ' αγαπάς;

-Το ρωτάς;

-Θα μ' αγαπάς και μετά τα Χριστούγεννα;

-Αχα!

-Για πόσα Χριστούγεννα;

-Μέχρι τη μέρα που θα σταματήσει ο κόσμος να γιορτάζει τα Χριστούγεννα.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ζωής Σαετσίρα, "Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία"