Pride=Υπερηφάνεια-Περηφάνια-Καμάρι.

 Άκου!

28ή Οκτωβρίου σήμερα...
Θα περιμένατε λογικά όπως κάθε χρόνο μια ανάρτηση τύπου "Ζήτω η Ελλάς" και "Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει" και τα λοιπά.
Δε σας αδικώ.
Αφού όντως κάθε χρόνο κάτι τέτοιο παίζει...
Αξιόλογο μεν, αλλά καθιερωμένο και βαρετό δε, πλέον, για εμένα τουλάχιστον...
Μη με παρεξηγήσετε παραμένω περήφανος για τα παληκάρια του 40.

Παληκάρια. Γυναίκες, άντρες και παιδιά.

Ούτε καν θέλω να ασχοληθώ να σας πω την αλήθεια

 με τόση ανωμαλία που κυριαρχεί στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες.

-Αν δε σ' αρέσει, ξέρεις, μη τα λέμε κάθε φορά...

Πρώτη πόρτα δεξιά.

Ένα παράδειγμα θα δώσω, για να καταλάβεις φίλε, δε θα επεκταθώ...

Λέει ο άλλος "Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είπαμε όχι και το εννοούσαμε"
Δηλαδή εντάξει.

Και εμάς μας πείραξε που έχουμε φακή για μεσημέρι

 αλλά με το να την πετάμε κουτάλι-κουτάλι 

στα κεφάλια των περαστικών δε θα γίνει παστίτσιο.

Όχι σοβαρά τώρα.

Έχουμε ταλέντο πάντως: 

Είμαστε πολύ καλοί στο να μετατρέπουμε 

μέχρι και μια εθνική γιορτή σε σποντοπολιτική πικροχολεία.

Γιορτή;

We can talk about that later.

Later?

 Afterwards.

To χειρότερο από όλα είναι ότι αυτό το ειρωνσποντοπολιτικό σχόλιο ήταν κάτω από αυτό.
Αυτό=#DenExwLogia_TiEipeTwra_TaEipeOla_ApoMikroKaiApoSofo

Στον αντίποδα της μέρας λοιπόν το ερώτημα του 9 χρονου γ υιού μου:
"Γιατί γιορτάζουμε την αρχή ενός πολέμου ενώ κανονικά πρέπει να γιορτάζουμε το τέλος του;"

Εδώ το original. 

 No words.

Κάτι τέτοια παιδιά, εμένα με κάνουν να νιώθω περήφανος.

Πιο περήφανος και από ότι νιώθω για τα παληκάρια του 40 του 21 του 12 του 15.
Καλημέριουζ κόσμε.

Αγαπάτε αλλήλους.