Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε. Άσχετο. Καλό μήνα.

Άκου!

Κάτι πολύ απροσδόκητο, ενδιαφέρον και καταπληκτικό σινάμα με περίμενε την ώρα που προσπαθούσα να παρκάρω.
Ναι ξέρω, δε στέκει συντακτικά, γραμματικά, σημασιολογικά, νοηματικά κλπ.
I couldn't care less.


Ας το πάρουμε όμως από λίγο από την αρχή.
Ωχ!Πολύ γενικό.
Πάμε λίγες στιγμές πριν. 
Ψάχνω λοιπόν να παρκάρω.
Αφού έχω κάνει τον κύκλο της γειτονιάς μια φορά, ξαφνικά...
-...
-Ωπ....
Έχει εκεί μία...
 Όπισθεν γρήγορα...
Κλεφτή ματιά στον καθρέφτη. Το χέρι έτοιμο στο μοχλό.
Σουμάχερ σε λέω.

Τι κάνει αυτός ο παππούς εκεί στο αμάξι.
Και γιατί με κοίταξε που σταμάτησα.
Εννοώ πριν καν κάνω όπισθεν.
Και τι σε νοιάζει; απέναντι είναι.
Έχει βάλει κάτι τσάντες, σα ψώνια φαίνονται(αλλά λίγο δύσκολο να 'ναι ψώνια στις 12 το βράδυ), πανω στο καπό ενός αυτοκινήτου. Μάλλον του δικού του αυτοκινήτου. Εκείνο απέναντι από κει που βρίσκεται η θέση μου. Η μέλλουσα θέση μου.

Δυστυχώς (όπως φάνηκε αργότερα μάλλον ευτυχώς) δε κατάφερα να παρκάρω με τις δύο κινήσεις που είχα μάθει τότες στη σχολή. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που πήρα το δίπλωμα, σχεδόν ενάμισυ χρόνο τώρα, η πιθανότητα να τα καταφέρω όπως έμαθα είναι γύρω στο πενήντα της εκατό. Τις άλλες πενήντα μάλλον θα κοβόμουν xD.

Ο"παππούς" (ο οποίος τελικά αποδείχτηκε μεσήλικας αργότερα) κοντοστεκόταν και κοιτούσε. Είχε αρπάξει και δύο σακούλες. Είχε καμιά δεκάρια ακόμη πάνω στο καπό. Πέρασε από πίσω μου. Ξαναπέρασε. Τον βλέπω που κοιτάει και έχει έρθει από τη μεριά του οδηγού. Και κάνει νόημα. 
"...βασε το παράθυρο. Λίγο. Όχι τόσο. Τέλος πάντων."
Καθώς άνοιγα το παράθυρο δε πρόλαβα να ακούσω όλη τη φράση.
Μιλούσε σα να φοβόταν μη με τρομοκρατήσει. 
"Κόψτο όλο δεξιά και λίγο μπροστά."
"Έχω μπροστά"
"Έχεις δέκα πόντους"
Ωχ...πάει...
" Ωραία. Τώρα όλο αριστερά και πίσω. Ώπα. ΩΡΑία Ξανά τώρα."

"Έλα τώρα να δεις τι ωραία που πάρκαρες."
Περήφανος ο κυριούλης.
"Κλείσε την πόρτα"
Ώπα εντάξει, γιο, καταλαβαίνω. Το έχω. Είπαμε.
"Έτσι όπως ακούμπησες με τη ρόδα, πολύ καλά το πήγες αλλά στάθηκες άτυχος."
Καλά τα λές γέροντα. 
"Όταν ακουμπάς με την πίσω ρόδα στο πεζοδρόμιο, είναι απλό. όλο δεξία μπροστά και όλο αριστερά πίσω."
Μου θύμισε λίγο τον μαέστρο και καθηγητή της μουσικής που κουβαλούσα τόσα χρόνια στο σπίτι.
Στο ύφος μιας και εξωτερικά δεν έμοιαζαν σε τίποτα.
Τι καλός που ήταν. Άκυρο. 

"Ξέρω σου είναι δύσκολο να καταλάβεις"
"Μπα καταλαβαίνω, μην αγχώνεστε."
"Μη το φοβάσαι..."
"Ναι ξέρω. Απλά νόμιζα θα βρώ μπροστά..."
"Εύκολο είναι. Μη το φοβάσαι το αμάξι..." 
Βρε ξέρω λέω. Καλά για πες...
"Είναι και ο πίσω που έχει παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, άντε να βρείς την ευθεία μετα..."
"Άσε τον πίσω, το σύνολο θα κοιτάς."
"Βλέπεις πως μπήκε η μπροστά ρόδα μέσα και η πίσω βγήκε προς τα έξω. Όλο αριστερά και πίσω.
Δεν είναι δύσκολο....

Ακολουθεί καταλάθως σεξιστικό σχόλιο, πράγματι δεν το ήθελε και αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν.

" ...Εδώ το καταλαβαίνουν τα κορίτσια."
Ωχ. Λέω κατάλαβα.
"Εννοώ μηχανικά που τους είναι δύσκολο."
Ευτυχώς το έσωσε.
"Σας ευχαριστώ πολύ. Καλό σας βράδυ."
Συνέχισε να μιλάει και γω να απαντάω καθώς έφευγα.
Δυστυχώς βιαζόμουν. Δε πρόλαβα ούτε να συστηθώ.
Θα είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα φαντάζομαι.
Ιτσ οκέι άι γκες.
Θα τον ονομάσω  Άγγελο των νυχτερινών Παρκοθηρευτών.
Good night sir.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δύσκολα φεγγάρια"

Good night people.

~Asx3t0s~