"Στο καλό..."
"Ναι, αλλά...", μα αυτός άλλα σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή...Λοβ ιζ ον δι έρ και τέτοια...
Ο μικρός Γιώργης ήταν αποφασισμένος... ή μήπως όχι;
Άφησε τη συμβουλή της στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του, εκεί που έχει παρκαρισμένα όλα αυτά που τον ενοχλούν και θα ήθελε να εξαφανιστούν, τα οποία αν δεν υπήρχαν και καθόλου δε θα τον χάλαγε και ιδιαίτερα. Ευθύνες, απειλές, παράπονα, μαθήματα, στεναχώριες, κακές αναμνήσεις. Αυτές δε, τις αναμνήσεις, τις είχε κάτω-κάτω μη τυχόν και γίνει καμιά στραβή και ανοίξει το κουτί σαν άλλο κουτί της Πανδώρας και βγουν πρώτες. Μπας και προλάβει να το κλείσει πριν το σκάσουν.
Κάτω- κάτω μαζί με δυο μπάστακες φρουρούς σαν αρκουδάκια που τραγουδάνε όταν τα πατήσεις στην κοιλίτσα ή αν τους τραβήξεις το σχοινί :"Για που το βάλατε κυρίες μου;""Για που το βάλατε κυρίες μου;""Για που το βάλατε κυρίες μου;""Για που το βάλατ"
Και έφυγε αφήνοντας άθελα του την πόρτα να βροντήξει πίσω του...
Στο δρόμο του ήταν σκεφτικός. Μα δε σκεφτόταν τίποτα. Απλά άκουγε φωνές.
-Ει, ψιτ! Μπορεί και να έχει δίκιο. Το σκέφτηκες, ε; Σίγουρα το σκέφτηκες, για αυτό και στάλθηκε άμεσα στην απομόνωση με τους άλλους εγκληματίες.
-Κάνε στην άκρη ντε! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξέρεις ανθρώπους που έχουν αλλάξει. Οπότε αφού υπάρχει ένας και δύο γιατί να μην ισχύει αυτό για όλους;
-Εμ αυτό ούτε καν τη μαθηματική επαγωγή δεν ακολουθεί μάτια μου!!!
Και κάπου εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος και με τη παλιά παροιμία που έγινε και κινηματογραφική ταινία "Τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς"...
-Εσύ ο ίδιος, άλλαξες δεν άλλαξες;
και άντε τώρα ο φουκαράς ο νεαρός να κρίνει πως θα κινηθεί στη συνέχεια.
Και δεν είναι και σκάκι, να βάλουμε και 'μεις ένα χεράκι...
Αλλά όπως είπαμε είναι αποφασισμένος και αυτό γιατί όπως είπε στον φίλο του τον Κωστάκη αυτό που του συμβαίνει
Για να μη τα πολυλογούμε... VeNi EfageTaMoutraToy ViCi ...τι κατέκτησε δηλαδή, στερνή μου γνώση να σε είχα πάντα και δε συμμαζεύεται...
Και τότε κατάλαβε πως...
Εγώ, για να σας πω την αλήθεια, ήθελα να γράψω μια Family story για να συμμετέχω στο καινούριο δρώμενο της μπλογκογειτονιάς
Θα σας πω που κατέληξα μιας και για να φτάσατε ως εδώ, κάποιο ενδιαφέρον θα βρήκατε
Θα ξεκινήσω με ένα πρόλογο τον επίλογο μου. Έτσι κι αλλιώς :Άναρχι ιζ δε νιου σέξι.
Είμαστε χτες Σάββατο στην έκθεση με έναν φίλο μου όπου πήγαμε για να δούμε την έκθεση κυρίως, ε και με την ευκαιρία καθίσαμε να παρακολουθήσουμε και τη συναυλία... καλά με πιάσατε εγώ πήγα για το Αρβανιτάκη-Πορτοκάλογλου και μόνο αλλά δε σας το λέω...σςςςς... και καθόμαστε σιγοτραγουδάμε και ψιλοχανόμαστε με τη μουσική... Ώσπου κάποια στιγμή ξεκινάει το "Μέτρησα" και ναι το ομολογώ από τα αγαπημένα μου τραγούδια, ίσως το αγαπημένο μου, αν και δύσκολα θα έβαζα κάποιο μόνο του στην κορυφή. Τι να σας πω; Ο Γιώργος που ήξερα εγώ έκλαιγε όταν το άκουγε στο ράδιο ή στο γιουτιούμπε... Έκλαιγε εννοώ βούρκωνε, τι είμαστε μικρά παιδιά; Αλλά όχι, αυτή τη φορά, όχι...
Τα καταφέρανε ρε, εξαφάνισαν κάθε ίχνος ανθρωπιάς από μέσα μου. :P
Θέλω να πω ο άνθρωπος αλλάζει. Ο άνθρωπος εξελίσσεται, δε γίνεται να μη αλλάζει.( Βρε λέτε να σταμάτησε η εξέλιξη του είδους; ) Αλλιώς φερόμαστε όταν είμαστε 18, αλλιώς αγαπάμε όταν είμαστε 25, αλλιώς συγχωρούμε όταν είμαστε 40 και πάει λέγοντας. Τώρα το γιατί και το πως, μη με ρωτάτε, δε ξέρω, δε ξέρω αν θέλω να ξέρω, αναλώθηκα ήδη αρκετά στο να λύσω την απορία μου. Φυσικά αν πάρουμε αυτό ως κανόνα εντελώς αυθαίρετα, σίγουρα θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Θα βγάλω το "θα". Εσείς τι λέτε;
Δυστυχώς τα ντοκουμέντα από τη συναυλία στη ΔΕΘ χάθηκαν,
αλλά τι να τα κάνεις τα ντοκουμέντα όταν έχεις τις αναμνήσεις.
Αν δε πήγατε στην έκθεση να πάτε, αν ευκαιρείτε φυσικά.
Ακολουθούν εξίσου καλές συναυλίες.
Καλά όχι εξίσου, μη τα παραλέμε.
Χεχε, εγώ δε χάνω με τίποτα της Τρίτης των αδερφών Τσαχουρίδη.
Πάμε να γραφτούμε στα ρεκόρ γκίνες για δεύτερη φορά. :)
Όσο για το δρώμενο θα κάνω σίγουρα και άλλη απόπειρα. :P
Καλά να περνάτε και ΣιΓιουΑράουντ.
Καλά να περνάτε και ΣιΓιουΑράουντ.
Σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή.
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ’ ένα θέαμα κοινό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ
Χμμμ...ενδιαφέρουσες οι απορίες σου..κατά την γνώμη μου ο άνθρωπος αλλάζει μόνο όταν ο ίδιος το θέλει και μέχρι το βαθμό που εκείνος αντέχει...τώρα η εικόνα του απέναντι στους άλλους δεν είναι πάντα αλλαγή, απλά τις περισσότερες φορές δεν δείχνουμε όλο μας το μεγαλείο ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνάς όμορφα και μην ξεχνάς να δημιουργείς όμορφες αναμνήσεις, σε περίπτωση που ανοίξει το κουτί της Πανδώρας..χιχιχι
υ.γ. "Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, άλλαξε τον τρόπο που το βλέπεις"
Χμμμμ Μάλιστα... :D
ΔιαγραφήΌμορφες αναμνήσεις δημιουργούνται από μόνες τους, δε χρειάζονται τη βοήθεια μου :P
Δεν καταλαβαίνω το υ.γ.
Καλημέρες :)
Στο υ.γ. σου λέω απλά πως όταν κάτι δεν σου αρέσει και δεν μπορείς πρακτικά να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις..ίσως από άλλη οπτική να έχει και θετικά αποτελέσματα πάνω σου...ίσως..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμαααα!
Oykey. :D
ΔιαγραφήΔεν είμαι σίγουρη αν ο άνθρωπος αλλάζει στο σύνολο του ή απλώς πτυχές ή συνήθειες του και ως εκ τούτου αυτές δημιουργούν μια αλλιώτικη εικόνα, αλλά ναι θα συμφωνήσω, αλλιώς είμαστε σε κάθε δεκαετία της ζωής σου, γιατί αυτές οι ρημάδες οι καταστάσεις, σε αναγκάζουν να προσαρμόζεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Θα χαρώ να τα λέμε από τον νέο μου χώρο, https://marinaslovelylife.wordpress.com
Καλό σου απόγευμα :)
Η Blogger της Διπλανής πόρτας
Οοοοο Ofc we will :P
ΔιαγραφήΚαλημέρα ;)!