Ά
σχετος:
-Αυτός που δεν έχει καμία σχέση
-Αυτός που έχει πλήρη άγνοια
-Το αντίθετο του Σχετικός

Ότι γράφεται εδώ δεν δεν είναι απαραίτητα η πάσα αλήθεια... ίσα-ίσα το πιο πιθανό είναι να είναι τελείως "άσχετο" με την πραγματικότητα...

Αν δεν σας αρέσουν αυτά που γράφονται "εδώ", το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην τα διαβάζετε...

Μη διστάσετε να σχολιάσετε... δεν υπάρχει περίπτωση να κατακριθείτε για την άποψη σας... (Αρκεί να είναι σεμνά και ορθά διατυπωμένη)...

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Παρελθόν vs Παρόν 1

Μια νέα στήλη ανοίγει στον Άσχετο Τύπο. Εδώ θα αναλύουμε κάποιες φράσεις ή γεγονότα που, είτε δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, είτε έχουν μείνει στην ιστορία ως έχουν!...



Γαλαζοαίματοι...
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί τους οικονομικά εύρωστους ο λαός τους αποκαλεί γαλαζοαίματους; Είναι μια λέξη που την χρησιμοποιεί ο καθένας μας χωρίς να το πολυσκέφτεται επειδή έχει επικρατήσει στην ιστορία. Φυσικά είναι κάτι που δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα (το αίμα είναι κόκκινο). Η έκφραση αυτή έχει τις ρίζες της στην εποχή του μεσαίωνα όταν επικρατούσαν τα υδροκέφαλα άκρα της ιεραρχικής κλίμακας του κοινωνικού γίγνεσθαι. Τότε η εξαθλίωση των εργατών επικρατούσε και η βρομιά και η δυσωδία ήταν μια συνήθη ατμόσφαιρα. Τα σώματα των ανθρώπων ήταν γεμάτα χώματα μέρα νύχτα. Αντίθετα, οι μεγαλοκτηματίες ήταν πάλλευκοι από την καθαριότητα και άστραφταν από λάμψη. Αν όμως παρατηρήσει κανείς το εσωτερικό μέρος των χεριών του θα δει ότι οι φλέβες του διακρίνονται πολύ καθαρά και δίνουν ένα αίσθημα ότι το χρώμα του αίματος είναι μπλε (γαλάζιο πιο συγκεκριμένα) αντίθετα με το πραγματικό κόκκινο. Άρα από συζητήσεις των απλών βρόμικων ανθρώπων που παρατηρούσαν τους πλούσιους, αντιλαμβάνονταν το γαλάζιο που προαναφέραμε και αφού δεν είχαν ιατρικές γνώσεις προσέδωσαν το χαρακτηριστικό του γαλαζοαίματου.

Φτου και από την αρχή...
Η φράση αυτή είναι καθαρά αρχαιοελληνική και προέρχεται από τα αρχαία συναθροιστήρια όπου τα παιδιά συνήθιζαν να μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση. Η τότε ορθογραφία γινόταν πάνω σε πλάκες, είτε πέτρινες, είτε από κεραμίδι όπου τα παιδιά χάραζαν τα γράμματα με παρόμοιου υλικού γραφίδα (κάτι σαν τη σημερινή κιμωλία). Όταν τελείωναν και πήγαιναν στον δάσκαλο να παραδώσουν την πλάκα, αυτός έλεγχε αν ήταν σωστά αυτά που έγραφαν ή όχι. Αν δεν ήταν σωστά, τους έδινε πίσω την πλάκα και τα παιδιά ξανάγραφαν από την αρχή. Για να σβηστεί όμως ότι ήταν γραμμένο, έπρεπε να "ξεπλυθεί" με νερό. Το πιο άμεσο μέσο ήταν το σάλιο των παιδιών. Έτσι με την φράση "φτου και από την αρχή" έσβηναν την πλάκα και επαναλάμβαναν τη γραφή.

1 σχόλιο :

Θα σχολιάσεις ή μπα;

Γράφω και εδώ... :)!

A! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο