Καθημερινότητα

Γύρισα σήμερα σπίτι κατά τις 8 το απόγευμα και διαπίστωσα ότι είμαι ένα κινούμενο πτώμα. Δεν είχα όρεξη να κάνω οτιδήποτε. Και ποιά ήταν, φυσικά, η πρώτη μου κίνηση; Ξεράθηκα στον καναπέ και έπιασα το τηλεκοντρόλ. Είμαι σίγουρος ότι όλοι το έχουμε κάνει. Γιατί όμως; Που οφείλεται αυτή η φαινομενικά αθώα και ταυτόχρονα τόσο συνηθισμένη ενέργεια;

Έχω αρχίσει να πείθομαι ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο εύκολα κουράζομαι και καταφεύγω σε εύκολες λύσεις για να ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. Η τηλεόραση είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αρπάζεις ένα ματσούκι, πατάς ένα κουμπί και απομονώνεις όλες τις σκέψεις της ημέρας. Οι (συνήθως δυσάρεστες και αντι-παραγωγικές) καθημερινές υποχρεώσεις που πρέπει να φέρεις εις πέρας αρχίζουν και καταναλώνουν όλο και περισσότερους από τους πολύτιμους πόρους του εγκεφάλου σου, με αποτέλεσμα όχι μόνο να σε βασανίζουν και αφού ολοκληρώσεις την ενασχόληση μαζί τους (μιας και πάντα αφήνεις κάτι για αύριο), αλλά και να αποτρέπουν οποιαδήποτε άλλη παραγωγική νοητική διαδικασία.

Και έτσι, νομίζω, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην "αποβλάκωση". Σταματάμε να αναπτυσσόμαστε με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε και γινόμαστε ένα με τη μάζα, γιατί δεν έχουμε τον χρόνο και κυριώς, τη διάθεση να διαμορφώσουμε τις δικές μας απόψεις για το κόσμο που μας περιβάλλει -- παρά μόνο υιοθετούμε τις πιο εύκολα προσβάσιμες, αυτές δηλαδή, που μας προσφέρουν στο πιάτο τα Μ.Μ.Ε. .

Ξέρω ότι αυτά ακούγονται ίσως πολύ υπερβολικά - εκπλήσσομαι και ο ίδιος που, ενω όταν μου τα έλεγαν κάποιοι έλεγα "έλα μωρέ εντάξει, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα", τώρα πλησιάζω σχεδόν στο αντίθετο άκρο. Η επιστημονική μέθοδος όμως, βασίζεται κυρίως σε πειραματικές αποδείξεις και προσωπικά, πιστεύω ότι από την καθημερινότητά μου και την εξέλιξη μου έχω συλλέξει αρκετές ώστε να φτάσω με ασφάλεια στο παραπάνω συμπέρασμα....