-Έι ψιτ.
-Λέγε...
-Τι νέα;
-Όλα καλά.
-Χάθηκες... Και είπες θα κάνεις πολλά... Τελικά δεν έκανες τίποτα!
-Όπως;;
-Όπως ότι θα πας για κούρεμα.
-Α καλάαααα...
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πολύ κοντά στο ξεκίνημα, ο εισηγητής
της έκανε ένα σχόλιο για τον καιρό. Ας πούμε ότι ήταν κάπως έτσι
"Ευτυχώς που σήμερα δε μας έβρεξε όπως χτες και παρόλο που δεν έχουμε ξάστερια, θα μπορέσουμε να δούμε μερικά αστέρια επί σκηνής..." Φυσικά ακολούθησε ένα επιβλητικό χειροκρότημα, εμένα όμως...
και να θυμάσαι πάντα " A real warrior never quits" πόσο μάλλον όταν πολεμάς για κάτι τόσο...
Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό νιώθω να έχασα την ικανότητα μου να αποτυπώσω στο "χαρτί" αυτά που σκέφτομαι.
Δυσκολεύομαι να βρω τα πρώτα μου γράμματα και ξεκίνησα γράφοντας σκόρπιες σκέψεις με σκοπό να τις χρησιμοποιήσω αργότερα σαν κομμάτι του κειμένου μου.
Έλα όμως που δεν θα τις πειράξω... xD
So take care... Κίνδυνος μπερδμεατςο.
...εκείνη την ώρα το μάτι μου έπεσε αλλού. Δύο σειρές πιο μπροστά από εκεί που καθόμουν βρισκόταν ένα παιδί το οποίο καθόταν δίπλα δίπλα μαζί με τη μητέρα του. Είχε το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, με το χέρι σηκωμένο ψηλά και το μικρό του δείκτη τεντωμένο να δείχνει επίμονα. Τότε πήρα το βλέμμα από πάνω του και κοίταξα και εγώ ψηλά. Έδειχνε τα άστρα. Τα άστρα που σύμφωνα με τον εισηγητή δε θα μας έκαναν παρέα εκείνη τη βραδιά. Κι όμως...
Δυστυχώς όμως ζούμε μια εποχή όπου οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι τίνουν να κλείνονται στον εαυτό τους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κρατάνε τους άλλους έξω από όλα κυρίως γιατί φοβούνται. Φοβούνται μη πληγωθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί έτσι έμαθαν. Ναι αλλά όπως είπε και ο Σείριο Φορελ: Fear cuts deeper than swords. Μη παρεξηγηθούμε, δεν είναι πάντα κακό το να φοβάσαι, αλλά είναι κακό να φοβάσαι τα πάντα.
Γιατί πως θα μάθει κανείς να περπατά, αν δε σκοντάψει;
Πως θα μάθει να κάνει ποδήλατο, αν δε ματώσουν λίγο τα γόνατά του;
Πως θα μάθεις να κολυμπάς, αν δε "πνιγείς" με λίγο νερό;
Πως θα μάθεις να αγαπάς, αν δε πληγωθείς;
Ζούμε σε μια κοινωνία ξενοφοβική, που καλλιεργεί το μίσος τη βία και την απάτη ενώ καταδικάζει τη διαφορετικότητα, την αγάπη και τη καλοσύνη. Εμείς είμαστε αυτοί που το δημιουργήσαμε και εμείς είμαστε αυτοί που το αποδεχόμαστε. Και λέω εμείς προφανώς γιατί η κοινωνία είμαστε εμείς, παρόλο που δεν κατατάσω τον εαυτό μου σε αυτούς τους εμείς. Υπάρχουμε και οι άλλοι εμείς. Εμείς που προσπαθούμε κάθε μέρα για ενα καλύτερο αύριο. Εμείς που πολεμάμε έναν -για κάποιους ήδη χαμένο- πόλεμο. Να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους αυτά που τόσο εύκολα ξεχνάνε.
Όχι για μας. Για αυτά τα παιδιά, που κοιτούν στον σκοτεινιασμένο ουρανό και βλέπουν άστρα.
Τόσα χρόνια πρόσκοπος έμαθα πολλά, ξέχασα πολλά, ένα πράγμα δε θα ξεχάσω ποτέ. Τη δύναμη του προσωπικού παραδείγματος.
Να είστε ο άνθρωπος που θα θέλατε να γίνουν τα παιδιά σας.
Να είστε ο άνθρωπος που ζητατέ από τους άλλους να γίνουν.
Να είστε ο άνθρωπος που θα θέλατε να γνωρίσετε, αν καταλάθος πέφτατε επάνω σας σε μια βόλτα στην παραλία.
Γιατί για να αλλάξω τον κόσμο, πρέπει να αλλάξω εγώ.
και να θυμάσαι πάντα " A real warrior never quits" πόσο μάλλον όταν πολεμάς για κάτι τόσο όμορφο, τόσο πραγματικό, τόσο αυθόρμητο, τόσο μεγάλο και μεταδοτικό όσο η αγάπη.
-Λέγε...
-Τι νέα;
-Όλα καλά.
-Χάθηκες... Και είπες θα κάνεις πολλά... Τελικά δεν έκανες τίποτα!
-Όπως;;
-Όπως ότι θα πας για κούρεμα.
-Α καλάαααα...
και να θυμάσαι πάντα " A real warrior never quits" πόσο μάλλον όταν πολεμάς για κάτι τόσο...
Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό νιώθω να έχασα την ικανότητα μου να αποτυπώσω στο "χαρτί" αυτά που σκέφτομαι.
Δυσκολεύομαι να βρω τα πρώτα μου γράμματα και ξεκίνησα γράφοντας σκόρπιες σκέψεις με σκοπό να τις χρησιμοποιήσω αργότερα σαν κομμάτι του κειμένου μου.
Έλα όμως που δεν θα τις πειράξω... xD
So take care... Κίνδυνος μπερδμεατςο.
...εκείνη την ώρα το μάτι μου έπεσε αλλού. Δύο σειρές πιο μπροστά από εκεί που καθόμουν βρισκόταν ένα παιδί το οποίο καθόταν δίπλα δίπλα μαζί με τη μητέρα του. Είχε το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, με το χέρι σηκωμένο ψηλά και το μικρό του δείκτη τεντωμένο να δείχνει επίμονα. Τότε πήρα το βλέμμα από πάνω του και κοίταξα και εγώ ψηλά. Έδειχνε τα άστρα. Τα άστρα που σύμφωνα με τον εισηγητή δε θα μας έκαναν παρέα εκείνη τη βραδιά. Κι όμως...
Δυστυχώς όμως ζούμε μια εποχή όπου οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι τίνουν να κλείνονται στον εαυτό τους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κρατάνε τους άλλους έξω από όλα κυρίως γιατί φοβούνται. Φοβούνται μη πληγωθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί έτσι έμαθαν. Ναι αλλά όπως είπε και ο Σείριο Φορελ: Fear cuts deeper than swords. Μη παρεξηγηθούμε, δεν είναι πάντα κακό το να φοβάσαι, αλλά είναι κακό να φοβάσαι τα πάντα.
Γιατί πως θα μάθει κανείς να περπατά, αν δε σκοντάψει;
Πως θα μάθει να κάνει ποδήλατο, αν δε ματώσουν λίγο τα γόνατά του;
Πως θα μάθεις να κολυμπάς, αν δε "πνιγείς" με λίγο νερό;
Πως θα μάθεις να αγαπάς, αν δε πληγωθείς;
Ζούμε σε μια κοινωνία ξενοφοβική, που καλλιεργεί το μίσος τη βία και την απάτη ενώ καταδικάζει τη διαφορετικότητα, την αγάπη και τη καλοσύνη. Εμείς είμαστε αυτοί που το δημιουργήσαμε και εμείς είμαστε αυτοί που το αποδεχόμαστε. Και λέω εμείς προφανώς γιατί η κοινωνία είμαστε εμείς, παρόλο που δεν κατατάσω τον εαυτό μου σε αυτούς τους εμείς. Υπάρχουμε και οι άλλοι εμείς. Εμείς που προσπαθούμε κάθε μέρα για ενα καλύτερο αύριο. Εμείς που πολεμάμε έναν -για κάποιους ήδη χαμένο- πόλεμο. Να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους αυτά που τόσο εύκολα ξεχνάνε.
Όχι για μας. Για αυτά τα παιδιά, που κοιτούν στον σκοτεινιασμένο ουρανό και βλέπουν άστρα.
Τόσα χρόνια πρόσκοπος έμαθα πολλά, ξέχασα πολλά, ένα πράγμα δε θα ξεχάσω ποτέ. Τη δύναμη του προσωπικού παραδείγματος.
Να είστε ο άνθρωπος που θα θέλατε να γίνουν τα παιδιά σας.
Να είστε ο άνθρωπος που ζητατέ από τους άλλους να γίνουν.
Να είστε ο άνθρωπος που θα θέλατε να γνωρίσετε, αν καταλάθος πέφτατε επάνω σας σε μια βόλτα στην παραλία.
Γιατί για να αλλάξω τον κόσμο, πρέπει να αλλάξω εγώ.
Και τώρα που ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους που αγαπούν και νοιάζονται για τους άλλους πιο πολύ και από τον ίδιο τους τον εαυτό, εμείς θα είμαστε εδώ να τους δείχνουμε πως γίνεται.
Φτάνει τόσο μίσος, τόση καχυποψία, τόση υποκρισία και τόση πονηριά.
Ώρα για λίγη αγάπη κόσμε.
και να θυμάσαι πάντα " A real warrior never quits" πόσο μάλλον όταν πολεμάς για κάτι τόσο όμορφο, τόσο πραγματικό, τόσο αυθόρμητο, τόσο μεγάλο και μεταδοτικό όσο η αγάπη.
-Το παράκανες.
-Γιες γιου αρ γκοντ νταμ ράιτ!
Αυτό ήταν η μία και μοναδική συμμετοχή μου στο δρώμενο Κοινωνία Ώρα Αγάπης.
Καλά να περνάτε.
Ωραία η εισαγωγή για την συναυλία κι ακόμα πιο ωραία η μουσική...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις...έχεις ένα μοναδικό τρόπο να ενώνεις διαφορετικά κομμάτια τόσο όμορφα...!
Τελευταία είμαι της άποψης πως οι φόβοι μας είναι για να τους ξεπερνάμε....κι αυτό κάνω!!!!
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις :)
Όλα ήταν ωραία. Μια αξέχαστη εμπειρία.
ΔιαγραφήΝομίζω ότι κάποια στιγμή το έχεις ξαναπεί. :P Και φαντάσου να μην είχα χάσει την ικανότητα μου να αποδίδω τις σκέψεις μου στο "χαρτί".
Χαχα. Αι εμ τζαστ κιντινγκ.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Kαλό μήνα. :D
Υπέροχο..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣώπα.
ΔιαγραφήΚαλέ σκούντα και λίγο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα το πήρα είδηση !
Πάω να πράξω τα δέοντα και θα έρθω πάλι να σε διαβάσω!
(nice music George!)
Yes, ma'am. :D
ΔιαγραφήΚαλά στην αρχή με μπέρδεψες αρκετά όμως επειδή έχω πάρει είδηση ότι τα καλά τα κρατάς για το τέλος συνέχισα αναμένοντας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο!
Να'σαι καλά !!!!!
ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣΣΣΣΣΣΣ
Πραγματικά ό,τι καλύτερο έχεις γράψει!
Όχι για μας. Για αυτά τα παιδιά, που κοιτούν στον σκοτεινιασμένο ουρανό και βλέπουν άστρα.
Γιες γιου αρ γκοντ νταμ ράιτ!!!
Τέλειο το κομμάτι από τη συναυλία που μας έβαλες! ☺
Ωχ. Έχω γίνει όντως τόσο προβλέψιμος; :P
ΔιαγραφήΕντάξεi μωρέ όχι και ότι καλύτερο. (Σσσσ, ακούνε και τα άλλα άρθρα...)
Γιες άι εμ!!!
Άντε και καλό μας μήνα. :)
Πολυ καλη η μια και μοναδικη συμμετοχη! Σκορπιες σκεψεις μα τοσο μεστες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε. :)
ΔιαγραφήΚαλό μήνα.
Πολυ καλη η μια και μοναδικη συμμετοχη! Σκορπιες σκεψεις μα τοσο μεστες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Για αυτά τα παιδιά, που κοιτούν στον σκοτεινιασμένο ουρανό και βλέπουν άστρα" νομίζω ότι η φράση αυτή θα μείνει για καιρό στην σκέψη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σου Γιώργο, απλά μπράβο σου!
Εμ, έτσι είναι. :)
ΔιαγραφήΝτανκε σουν.
Καλό μήνα. :D