Η επέτειος

Προσοχή  ακολουθεί κείμενο επικίνδυνο για αυτούς που έχουν αλλεργία: 

στις μεγάλες αναρτήσεις και στα άρλεκιν.

Άκου!

"Έφτασα, είμαι από κάτω. Σε περιμένω."
"Θα ανέβεις λιγάκι πάνω, έχω κάτι να σου δείξω."
"Άνοιξε."
"Κλείσε τα μάτια σου, θα σε οδηγήσω εγώ μέχρι το δωμάτιο μου. Από δώ."
"Οκ"
"Πάμε.... Πρόσεχε..."
"Άουτς"
"Είσαι και ψηλός πανάθεμα σε."
"Έλαααα"
"Φτάσαμε, μπορείς τώρα να τα ανοίξεις!"


"Ωραίο δωμάτιο. Και πολύ ενδιαφέρον. Χμμμ. Για να δω.."
"Κάτσε λίγο."
"Βέβαια και συγγνώμη, έγινα λίγο αδιάκριτος ψαχουλεύοντας τα ράφια σου."
"Όχι δεν είναι αυτό. Μ' αρέσει να ψαχουλεύεις τα πράγματα μου."
"Μη παίρνεις αυτό το ύφος"
"Ποιο ύφος;"
"Έλα, το ύφος κάτιθέλωνασουπωαλλάάστοδεπειράζειόλαοκ, Α! Για μισό, είπες ότι κάτι θέλεις να μου δείξεις, άλλωστε γιαυτό δεν ανέβηκα;"
"Έλα κάτσε εδώ κοντά μου..."
"Να, ορίστε. Έκατσα."

Σηκώθηκε, άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα τετράδιο, πολυχρησιμοποιημένο μεν, αρκετά προσεγμένο δε.

"Ορίστε."
"Τι είναι αυτό;"
"Διάβασε."
"Όλο; Θα αστειεύεσαι! Λες και δε με ξέρεις!!!"
"Να εδώ!"
"Για να δω."

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008Σήμερα πήγα στο φροντιστήριο. Ήταν και αυτό εκεί. Ο Αλέξης. Σου έχω πει για αυτόν. Ναι αυτός ο ψηλός, ξανθός πρασινομάτης. Αυτός στον κόσμο του όπως πάντα. Όταν τελείωσε το μάθημα, σηκώθηκε πρώτος, παρόλο που έκανε τις πιο αργές κινήσεις από όλους, και έφυγε από τη πόρτα χαιρετώντας με το πανέμορφο χαμόγελο του. "Καληνύχτα" μας είπε και αχ όταν μου απευθύνει τον λόγο...

"Γιατί γελάς;"
"Ε, ξέρω γω, για μένα δε λέει αυτό;"
"..."
"Έχει κι άλλο..."

Ξανακατέβασε το κεφάλι και αφέθηκε για αρκετή ώρα πάνω από το τετράδιο. Γυρνούσε μία μία τις σελίδες και φαινόταν να απολάμβανε κάθε λέξη από αυτά που διάβαζε. Άλλαζε γκριμάτσες, με τη πιο συνήθη να είναι ένα χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπο του. Αυτή τον κοιτούσε σιωπηλή και απολάμβανε το πόσο πολύ το διασκεδάζει. Κοιτούσε βέβαια με αγωνία και προσοχή, σα να ήθελε να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι διαβάζει. Ώσπου κάποια στιγμή...

"Χαχα, ήταν μια ωραία ιστορική αναδρομή και μάλιστα από τη απέναντι σκοπιά."
"Ναι..., αν και δεν είχε καλό τέλος..."
"Έλα μωρέ, τι είναι αυτά που λες τώρα; Αφού..."
"Ναι ξέρω αφού." 
"Ότι έγινε έγινε, μη επανερχόμαστε ξανά και ξανά στις ίδιες κουβέντες, γιατί θα ξεκινήσεις πάλι τις συγγνώμες και τα ευχαριστώ και δε τα μπορώ αυτά. Αφού το ξέρεις. Πάμε τώρα;"
"Όχι."
"Εξιουζ μι?"
"Ε δεν ήταν αυτό που ήθελα να σου δείξω!" 
"Αλλά;"
"Άνοιξε το τετράδιο."
"Ορίστε."
"Να εδώ!"
"Α φετινό...Για να δούμε... "

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2015 

Σήμερα με πήρε πάλι τηλέφωνο μετά τη δουλειά. Με ρώτησε αν θα συναντηθούμε. Ήξερε ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία μου μέρα στην Κομοτηνή. Εγώ όμως είχα άλλα σχέδια. Είχα σκοπό να πάω στο μαγαζί που έπαιζε ο Πάνος. Ναι αυτός ο Πάνος. Με κάλεσε και πήγα. Κι όπως κάθε φορά μετά το κλείσιμο, προσφέρθηκε να με πάει σπίτι. Και καταλήξαμε σπίτι του. Και...

Το χαμόγελο είχε πλέον φύγει από τα μάτια του. Φαινόταν κάτι να προσπαθεί να πει. Μα... 

"Ναι οκ εγώ σταματάω εδώ. Δε χρειάζεται να διαβάσω παρακάτω."
"Σε παρακαλώ διάβασε το μέχρι το τέλος!"
"Σοβαρά τώρα;"
"Σε παρακαλώ!"

...κοιμηθήκαμε μαζί. Ήταν τόσο ωραία. Αλλά... Άλλη μια φορά έπεσα στην παγίδα του. Και ρισκάρω να ξαναχάσω αυτό που ακόμα καλά καλά δε ξανάφτιαξα με τον Αλέξη. Αλλά όχι δε πρέπει. Το αποφάσισα. Θα κάτσω άλλη μια μέρα. Και ας μου βγει και σε κακό.

"Μ' αγαπάς ακόμα;"
"Μισό, γιατί αυτό; Γιατί τώρα;"
"Γιατί δε θέλω να σου λέω ψέμματα."
"Μάλιστα."
"Και αν είναι να σε χάσω ας σε χάσω τώρα. Μ' αγαπάς;"
Δηλαδή εγώ σου έστελνα μηνύματα και συ... και εγώ σε δικαιολογούσα "αχ το κορίτσι, το πήρε ο ύπνος", ενώ εσύ...
"Αλέξη, μ' ακούς;"
"Έλα!"
"Ξύπνα, χιονίζει"
"Ποιος; Μα;"
"Ξύπνα."
"Τι μέρα είναι μαν;"
"Τρίτη 29 Νοεμβρίου και χιονίζει..."
"Άλλες επέτειοι να αγαπιόμαστε."

Απόσπασμα από το βιβλίο "Πάψε, χιονίζει" του Γρούγιο Πολαρέι.

Όλο και αραιώνουν οι αναρτήσεις μου. :P

Χαχαχα.

Doesn't matter, it is snowing!
Καλό μας ξημέρωμα.

Update γιατί ξέχασα να γράψω το πιο βασικό. Αυτό. xD. 

Τώρα εξηγούνται όλα, ε;